Miel Blok is Tilburger en auteur van het boek Ik ben mijn beste vriend. Zijn tweede boek met CD en applicatie, ‘Feel good, Arie-Wubbo‘ komt uit op 15 oktober van dit jaar. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ‘t Schrijfblok
Echte ridders. Niet zo lang geleden zag ik ze nog. Op televisie. In een film, geloof ik. Daar moest ik het maar mee doen. Om de simpele reden dat ze niet meer lijken te bestaan. Uitgestorven. Een tijdje na de laatste dinosaurus. En net even voor de leuke grappen van Youp van ’t Hek. Het kan verkeren in de wereld. Of toch niet? Ieder fenomeen is natuurlijk een beetje onderhavig aan evolutie. Je weet het, maar toch…. Altijd blijft er een sprankje hoop. Hoop, dat dát wat ooit was, terugkomt. IJdele hoop, zo blijkt keer op keer.
Vrijdagavond. Vertraging van de trein richting Roosendaal. Niets nieuws onder de zon. Wellicht is het leuker om een keer te schrijven over hoe de trein wel op tijd vertrekt en aankomt. Maar goed. De reden van de extra reistijd was wel opmerkelijk. De conducteur had een ridder ontdekt in een van zijn treinstellen! Een man met een zwaard. Hij belde meteen de politie en zij adviseerden de NS-beambte om de deuren op slot te doen en de trein halt te houden op station Tilburg CS. Stel je voor dat de ridder zou ontsnappen. Nader onderzoek wees uit dat de man inderdaad een zwaard in zijn broekband droeg. Een rubber zwaard. Ik wist niet zeker of ik het bericht moest geloven. Veel gekker kan het toch niet worden? Had de NS een nieuw blik originele vertragingssmoezen geopend?
De ridder op de witte Vespa. Met zijn deerne achterop. Ik zag ze pas geleden samen over de Korvelseweg tuffen. Koen en onverschrokken draaide hij zijn tweetaktros richting de parkeerplaats van een niet nader te noemen supermarkt. De geblondeerde, vlezige deerne wees hem op een vrij plekje in de fietsenstalling. De ridder koos zijn eigen pad en zette zijn Vespa ergens anders neer. Het was een mooi schouwspel. Maar toch ook net niet helemaal wat ik me er ooit bij voorstelde. Vooral niet omdat zijn eigen initiatief hem op een reprimande van de dame kwam te staan. En uiteindelijk ontaardde in een ruzie waarbij de deerne zich ontpopte als een vrouw die normaal gesproken goederen te koop aanbiedt op het marktplein. Weemoedig dacht ik terug aan de film. Zouden de ridders in dat verhaal tegenspraak dulden? Nee toch?
De ruzie ging van kwaad tot erger en na verloop van tijd gebeurde het onvermijdelijke: een politiebusje stopte op de supermarktparkeerplaats. Geen slecht woord voor WordFeud, ‘supermarktparkeerplaats’. Zeker met drie keer woordwaarde. Zomaar een tipje tussendoor. De politie. Zouden de agenten dan de nieuwe ridders zijn? Handhavers van de orde en bewakers van alles wat ons lief is? Ik hoopte vurig op een bevestigend antwoord. De blonde vrouw leek steeds meer op een draak. Ik kon niet anders dan verwachten dat een der agenten haar met een zwaard zou ontdoen van haar hoofd. Helaas. De beste man in blauw begon te praten. Van alle oplossingen op de hele wereld…. Praten! Sussen zelfs. Dat leek toch he-le-maal nergens op? In de Middeleeuwen had het dikke blondje haar plaats snel geweten. “Wat nou, een discussie? Pak aan!” De tijden veranderen duidelijk niet altijd ten goede.
De Belgische man in de trein richting Roosendaal deed in ieder geval nog zijn best. Met het rubberen zwaard in zijn broekband. Maar waarom de paniek van de conducteur? De vertragingssmoes van de NS is deze keer wel heel erg slap. Vooral door de doorzichtigheid. Het is heel simpel. Het was een man in een trein met een zwaard. Een ridder, zou je dan denken. Maar nee! Een echte ridder zou ook een schild, een maliënkolder en een lans hebben. En op een oorlogspaard zitten. Deze beste man had alleen een zwaard en zat in een trein. Dat was dus overduidelijk geen ridder. Mensen die geen ridder zijn, hebben geen zwaard. Om de simpele reden dat dat niet mag. In de Middeleeuwen al niet en nu nog steeds niet. De conducteur had met wat optellen en aftrekken dus kunnen weten dat het zwaard niet echt was. Moest die trein dan een uur stil blijven staan? Nee, toch?
Waar zijn de echte ridders gebleven? Geert Wilders zou ze ongetwijfeld goed kunnen gebruiken. In zijn kruistocht tegen de Islam. Normale mensen zouden ook best ridders kunnen gebruiken. Om zichzelf tegen Geert Wilders te beschermen. Maar helaas… Ze bestaan niet meer. Uitgestorven, als de leuke grappen van Youp van ’t Hek. En de dinosauriërs, niet te vergeten. Wie weet komen ze ooit weer terug. Best retro toch, een ridder? Voorlopig moet ik het nog maar even doen met de boeken en films. En af en toe een teleurstelling als ik denk ergens een echte te zien.