Je weet pas wat het is, als je er eentje ontmoet. Een paradijsvogel.
Wij Tilburgers zijn niet onbekend met dit fenomeen en alhoewel wij vaak klagen en cynisch zijn over onze stad, voor paradijsvogels is Tilburg altijd een erg prettige stad geweest.
Gisteren waren wij bij het afscheid van zo’n mooi mens. Onder luid applaus gaf een echte performer zijn laatste optreden. En hoe! Het respect dat hij kreeg uit alle lagen van de bevolking was exemplarisch.
Maar dat tekent ook een paradijsvogel. Een paradijsvogel is iemand waar je wel bewondering voor moét hebben. Ze zijn zelden “gewoon”. Ze zijn eigenlijk nooit “gewoon”.
Ze bezitten namelijk allemaal die ene kwaliteit waarop wij grijze muizen allen zo jaloers zijn. Ze zijn non-conformistisch. Ze zijn eigenlijk écht vrij!
Alhoewel misschien niet altijd gelukkig in hun manier van leven, of de levensloop die zij bewandelen, juist dat speciale maakt dat iedereen zich aangetrokken voelt tot deze mensen.
Nou ja, iedereen? Velen misschien en wij in ieder geval wel!
Als jonge, beginnende muzikant had ik het genoegen Rockin’ Louis te ontmoeten in Polly Maggoo. Ik was meteen gefascineerd door deze verschijning!
Bijna wekelijks ontmoette ik hem en er was altijd contact, met een biertje. Later, nadat ik betrekkelijke succesjes kreeg in de muziekwereld, kreeg ik waardering van hem. Hij had me op tv gezien, hij had me op de radio gehoord en iedere keer weer de adviezen van de meester met de stem van beton. Ik nam ze altijd ter harte.
Hij die in het kader van zijn 50e verjaardag enkele nummers met The Wild Romance in de Uitstad mocht performen. Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik er terecht ben gekomen, maar ik was erbij! Het bleek later zo’n avond te zijn waarop iedereen zei dat hij/zij erbij was. Als al deze mensen er echt waren geweest, had Louis moeiteloos 013 twee keer uitverkocht. Dat was een nog ultiemer eerbetoon geweest aan de man die bij leven in Tilburg en omstreken al een legende was. Hij vertelde me later dat hij gedurende het optreden met The Wild Romance zich lelijk had geblesseerd, maar om heel eerlijk te zijn kan ik ook dat me niet meer herinneren.
Louis was ook een vaste gast in onze stamkroeg in de Boomstraat waar het bier, volgens het liedje, het beste was. Vaak deed hij deze kroeg nog aan op weg naar de stad, of op weg naar huis. Soms beide, vergezeld door zijn stalen ros: zijn Zündapp.
Rockin´ kon eindeloos praten over muziek en wij, konden daar eindeloos naar luisteren.
Omdat wij vonden dat er wel degelijk beter bier was dan Kroon bier, dronken we dan een ander biertje en eentje voor Louis natuurlijk!
De kroeg had een open podium, dus als we wilden konden we het podium op stappen en een nummer spelen. Louis greep die mogelijkheid geregeld om eens lekker te rocken.. De heupen wilden niet altijd meer wat zijn hersens zeiden, zijn Engels was soms wat onverstaanbaar en zijn gebit was uit, maar je zag dat de beste man genoot. Net als wij. “Well it´s one for the money.”
Muziek verbroedert, Rock ´n Roll helemaal, en wij konden het niet laten om zelf ook wat te spelen.
Iets later weer speelden we met het bandje in Polly Maggoo. Het zal ergens in 2001-2002 geweest zijn.
We speelden “op de bar”. Wij, de gitarist, bassist en ik op de lange bar. De drummer op het biljart en de toetsenist op een tafel in het eerste gedeelte van het café.
Rockin’ was erbij. Hij stond aan de bar en bestudeerde iedere stap die ik zette en iedere noot die ik zong.
In het begin zag je de vertwijfeling… Een bar was immers niet om op te staan zingen!
Ook na dit optreden volgden weer de adviezen van The King, de adviezen die we steevast beloonden met een glas bier.
Rockin’ Louis, of Rockin’ Fuckin’ Louis, zoals wij hem noemen mochten. We kunnen ons nog herinneren dat hij de eerste Nachtburgemeester werd genoemd. Officieus hoor je dan uit sommige kringen. Niks officieus! Voor ons was hij de enige echte. The perfect man for the job!
Er waren in die periode zelfs postkaarten verspreid door Café de Uitstad. Hierin staat Rockin’ in Elvispak statig, geflankeerd door twee dames.
Daarboven stond dan: Greetings from Tilburg.
Jarenlang heeft een uitvergroting van deze kaart op de raam gehangen van een vriend van ons. Uit eerbied, uit bewondering, maar ook gewoon omdat dit zo’n fantastische foto was: de nachtburgemeester in vol ornaat!
De afgelopen weken waren wij, de gebroeders, aan het brainstormen over nieuwe columns. Rockin’ Louis kwam voorbij. Omdat wij niet zomaar blind wilden peuren uit onze herinnering spraken we af voor deze column meer tijd te nemen. We wisten dat Rockin’ diverse problemen had gehad. We wilden hem ook bezoeken, maar wilden dit wel goed overwegen en bespreekbaar maken. We wilden Louis niet overvallen. Het was jaren geleden dat we hem voor het laatst zagen. Toen klaagde hij al over diverse lichamelijke ongemakken, hij dronk niet meer en begaf zich nooit meer onder “zijn onderdanen” op de Korte Heuvel.
Op de dag dat wij dit besloten, trof ons het bericht van overlijden. Je had ook gewoon kunnen zeggen dat je niet op ons zat te wachten Louis!
Zoals zijn vriend gisteren tijdens zijn uitvaart sprak: “The King is dead, lang leve The King!”
En zo is het maar net. Tilburg is één van zijn meest markante en kleurrijke onderdanen verloren.
Rock Zacht!
En zo is dat
Top!
Fuck wat mooi jongens !
Een waar eerbetoon aan een held.
Rust zacht Louis.
Vinnie
Wie o wie heeft de foto waar wij aan refereren? Deze zouden we graag toe willen voegen aan onze column! Alvast dank, Abel en Sam