Jasper Mikkers geïnstalleerd als nieuwe stadsdichter van Tilburg

Jasper Mikkers is zondagmiddag 25 augustus 2013 in de oude Paleis Raadszaal geïnstalleerd als de zesde stadsdichter van Tilburg. Hij volgt hiermee Esther Porcelijn op. Als eerste werd de schrijver en dichter door wethouder Marjo Frenk gefeliciteerd. De middag werd luister bijgezet door een optreden van saxofonist Paul van Kemenade en Wiro Mahieu op bas. Frank Starik, de voormalige stadsdichter van Amsterdam (2010-2011), droeg een aantal gedichten voor.

Jasper Mikkers heeft veel plannen voor de komende twee jaar. Hij wil een poëzieroute aanleggen van de Heuvel naar het Station en vanaf daar, door de Spoorzone, naar museum De Pont, om te eindigen bij het Textielmuseum. De gedichten moeten in diverse materialen, in originele vormen en met gebruik van verschillende technieken worden aangebracht. Voor dit blijvende project zoekt Jasper de samenwerking met veel andere partijen. Verder wil Jasper de samenwerking met de Tilburgse Absurdisten uit de mottenballen halen met een avond gewijd aan absurdistische poëzie.

Na de officiële ceremonie gaf saxofonist Paul van Kemenade al aan dat hij wel mogelijkheden ziet om met Jasper Mikkers samen te kunnen werken. De speciaal voor deze gelegenheid geschreven compositie ‘Jazzper’ wil hij voor een grotere bezetting uit arrangeren en dit dan samen met Poëzie van de stadsdichter ten uitvoer brengen tijdens het Paranoia festival wat in december voor de 21ste keer plaats vindt in Tilburg

Compositie ‘Jazzper’ gespeeld door Paul van Kemenade & Wiro Mathieu

Jasper Mikkers is bereikbaar via zijn website voor initiatieven en voorstellen voor samenwerking.

Het eerste gedicht van Jasper Mikkers als stadsdichter:

Het afwezige monument

ik wil een monument dat alles samenvat
dat tot het wezen hoort van deze stad

en dat van taal en licht vervaardigd is
dat al wat mij in haar bekoort, weerkaatst
waarin ik elk gezicht herken van wie
hier leeft, mij voorging, na mij komt

het heeft een naam die alles in zich sluit
spreekt met een stem waarin ik ieder hoor
ik wijs ernaar als iemand jazz wil horen
of van een overleden lief de foto heeft verloren

en dat weerspiegelt wat er niet meer is
het oud station en vroegere stadhuis
waarnaar ik om kan kijken en dat knikt
wanneer ik zwaai of iemand tikt tegen zijn pet

maar nu ik weet dat het nog niet bestaat
ga ik het zelf maar maken; als het klaar is
plaats ik het aan het eind van elke straat
en tegen enen aan het einde van mijn bed