Bij de onderdoorgang van het Pieter Vreedeplein staat een keurige dame handtekeningen in te zamelen voor het komende referendum in Tilburg.
Vanwege de sloop van het Stadskantoor, vanzelfsprekend.
Al snel zijn we het eens over de vraag en het antwoord.
Want, waarom zou je nieuwbouw plegen om alle ambtenaren in het hart van de stad te kunnen huisvesten, terwijl tienduizenden andere kantoormedewerkers van bedrijven aan de randen van het centrum werken, concluderen wij.
“Alleen een raadszaal terugbouwen en een stadswinkel voor de burgers is voldoende”, meent zij met mij. Verder gewoon groen terugbrengen met een mooi plein rond het Paleis.
Eigenlijk ben ik best wel benieuwd of het referendum er komt. En hoeveel Tilburgers zich daarna de moeite getroosten om een stem te laten horen.
Hans Smolders legt zich bij voorbaat al neer bij een nederlaag. Zijn we niet van de oude vechtjas gewend. Is het diens doorontwikkelde realiteitszin, of toegenomen fatalisme? In geval van het laatste, heeft zijn partij een probleem.
Natuurlijk wil de meerderheid in de raad niet meer luisteren naar argumenten. De politieke mening ligt vast en creativiteit of flexibiliteit zijn in die kringen niet het grootste goed. Kijk maar naar het stemgedrag van het CDA afgelopen week. Raadsleden mogen niet meegaan met de oppositie, op straffe van uitsluiting.
Er lijkt totaal niets veranderd in die fractie, sinds de conflicten met Blomme en Van Huijgevoort in voorgaande jaren. Een eigen mening mag je bij het CDA nog steeds niet uiten, terwijl we toch echt het democratische standpunt huldigen dat je eenmaal gekozen je eigen geluid moet laten horen in de volksvertegenwoordigingen. Lees de eed die men aflegt bij installatie er maar eens op na. En waarom stemmen we anders op personen? Volgende keer de kieslijst maar afschaffen bij dit CDA. Kritiek betekent in de ogen van de Tilburgse afdeling immers dat je maar beter kunt gaan.
Bij de twee Tilburgse ziekenhuizen zijn ze zo angstig niet.
Om het maar eens over een andere boeg te gooien.
Deze week wordt mijn boek gepresenteerd met tientallen portretten van patiënten die hun mening geven over de manier waarop de zijn behandeld en verzorgd op alle locaties van het Elisabeth en het TweeSteden.
Zowel de mooie ervaringen, de droevige kant van de medische ingrepen als de kritische kanttekeningen staan opgetekend, geïllustreerd met sprekende foto’s van Maria van der Heyden.
De Raden van Bestuur wilden een eerlijk verhaal naar buiten brengen, waar het personeel iets van kan opsteken. Dat krijgt het boek cadeau ter ere van de juridische fusie die op 30 december een feit is.
Kritiek is een gratis advies van de patiënt, is hier de redenering. Verfrissend, zo’n bestuursopvatting.
Jammer dat Ramon Chumman de uitreiking van het portrettenboek deze week niet meer mee mag maken. De oprichter van de eerste Tilburgse voedselbank heeft het niet gered.
In het boek staat waarschijnlijk het laatste interview dat de rondborstige Surinamer gaf, over zijn jeugd en de komst naar Tilburg. Hoe hij zich met zijn winkel een bestaan bevocht en gedreven door een godsovertuiging op latere leeftijd met zijn vrouw Anneke is gaan bekommeren om de behoeftigen in onze samenleving.
In het prille begin reikte hij in het buurthuis Langestraat het eten zelf uit aan de mensen.
Ramon liep het laatste jaar rond met een mobiel zuurstoftankje, zijn hart was slecht en de algehele conditie nog slechter.
Begin oktober, op bijna 64-jarige leeftijd, was het grote en eens zo sterke lijf echter helemaal op.
Ramon staat in het boek nog wel prachtig op de foto, genomen in het kantoorpand aan de Volstraat waar hij tot op het laatst werkte.
Mopperend.
Op alle artsen die hem uiteindelijk niet konden genezen.
Een gratis advies, van gene zijde.
De partijdiscipline kent tegenwoordig helaas veel overeenkomsten met de kenmerken van totalitaire systemen! Coalities gedragen zich meer naar de macht dan naar de inhoud.