Wanneer we aan het begin van vrijdagmiddag 4 november naar Gerrit Poels fietsen, staat pleegdochter Hulya ons al op de hoek van de straat op te wachten. Op de kleine plaats achter hun hoekhuis aan het pleintje in Tilburg Oud-Noord is het een drukte van belang. Echtgenote Angelique en meerdere vrijwilligers zijn aan het werk om tasjes met groenten, brood en andere levensmiddelen te vullen voor de mensen die deze middag zullen aankloppen.
Binnen worden we hartelijk ontvangen door de 87-jarige Gerrit Poels en twee gezellige huiskatten die niet opkijken van weer een paar nieuwe gezichten. Bij het glas water dat ik heb gevraagd zegt Gerrit: “Altijd als ik wakker wordt drink ik eerst water en dan denk ik aan Afrika en hoe gezegend wij zijn.” Ook Hulya schuift aan en er ontstaat een geanimeerd gesprek dat afwisselend gaat over armoede, de Participatiewet waarin mensen vastlopen en de hulp die Gerrit Poels en de stichting Broodnodig bieden.
Hulya heeft in het verleden bij de sociale dienst (nu Werk & Inkomen) gewerkt en zag van binnenuit wat er mis liep in de organisatie en hoe deze gemeentelijke afdeling op de verkeerde manier met mensen omgaat. “De focus ligt nu teveel op projecten, subsidie en geld en een proactieve werkhouding ontbreekt bij casemanagers en intakers op de werkvloer.” Ze haalt een presentatie aan van het Instituut voor Publieke waarden. “Je moet van onderaf de belemmeringen wegnemen, welke dat ook zijn. Geen fiets, geldproblemen, gezondheid, wat dan ook, waarbij mensen zelf de regie in handen houden.”
Over het Vertrouwensexperiment dat nu in de maak is, is Hulya Poels geheel niet te spreken en ze houdt een vurig pleidooi. “Werk & Inkomen heeft nu al de zaken niet op orde en werkt met een systeem waar niemand mee om kan gaan. Hoe wil je dan ook nog een experiment gaan doen?”
Ze draagt een alternatief aan dat binnen de Participatiewet uitvoerbaar is: “Het is prima dat en nu een collectieve zorgverzekering is voor mensen in de bijstand, maar wáárom moet dit nu weer met de duurste zorgverzekeraars? De beslagvrije voet moet allereerst door de gemeente worden gerespecteerd en in de gaten gehouden worden. En voor de schuldhulpverlening is een frontoffice nodig dat – op dezelfde manier als deurwaarders en schuldeisers – proactief gaat bellen met schuldeisers en afspraken maakt. Allerlei zaken worden nu uitbesteed aan ContourdeTwern, maar het is veel beter en transparanter als Werk & Inkomen alles wat ze zelf kan ook zelf doet en dat individueel, op basis wat mensen nodig hebben, regelt. Dan houd je het overzicht en kun je mensen écht helpen. Om dit zo te regelen is al een experiment op zich!”
Gerrit Poels luistert met pretogen, afgewisseld door menige schaterlach, naar zijn dochter. “Gelukkig heb ik het zelf nooit meegemaakt. Ik ben blij dat ik altijd onafhankelijk heb kunnen blijven, én: met behoud van eigen-wijsheid!”
Hij vervolgt: “Zoals jullie dit nu doen, zou ik het niet kunnen. Bij mij is het altijd zo gegaan, dat ik iets tegenkom en dus dan doe ik dat. En ik kan niks oplossen. Wel kan ik af en toe de mensen een pauze bieden om op adem te komen en advies geven. Dan bel ik zo’n schuldeiser op en maak ik vanuit de stichting Broodnodig zeven-vijftig of tien euro over, dan houden die zich even in, kunnen ze zelf ook even nadenken en kan de mens heel even op adem komen. Maar natuurlijk is het probleem twee maanden later weer terug.”
Nog elke nacht brengt Gerrit Poels op de fiets brood naar mensen. “Het rondbrengen doe ik nog steeds alleen. Een moeilijk punt is dat ik steeds slechter ga zien en daar is niets meer aan te doen. Hele stukken kan ik niet meer fietsen, want het is te gevaarlijk. Er zijn heel donkere stukken bij met stoepjes en paaltjes die ik niet meer kan zien en wanneer ’s ochtend vroeg het verkeer op gang komt, met vrachtwagens en schoolgaande jeugd dat met zessen naast elkaar fietst, dan loop ik met de fiets aan de hand. Dit moet wel opgelost worden, want ik doe er nu elke nacht zeker anderhalf uur langer over.”
Vooruit kijkend naar de verhuizing van stichting Broodnodig: binnenkort zitten stichting Broodnodig, Hulya Poels en de gemeente weer aan tafel om goede afspraken te maken. De gemeente Tilburg wil een contract voor vier jaar en de inzet is om dit te kunnen verlengen. Bovendien willen Hulya en Gerrit Poels de naam La Poubelle weer terug. Gerrit benadrukt dat hij graag de scouting Eskaajee de gelegenheid gunt om een nieuw onderkomen te vinden. Wel verbaast hij zich over de ouders van de kinderen die nu bij basisschool De Stappen les krijgen in het pand. Deze ouders zijn bang dat er drugsverslaafden en criminelen in de buurt zullen rondhangen. “Alsof mensen in armoede meteen ook crimineel en drugsverslaafd zijn, ongelooflijk!”
Gerrit Poels vertelt ten slotte nog een bijzondere anekdote. Achter zijn hoekhuis is een parkeerplaats met garages van andere buurtbewoners. Al 32 jaar, sinds 1984, komen daar de mensen brood halen bij Gerrit Poels, zo’n 100 tot 150 per dag.
Gerrit Poels: “Die mensen komen soms te vroeg en dan moeten ze wachten. Dat heeft nooit problemen opgeleverd, maar ineens begin dit jaar gingen er mensen uit de buurt klagen. Dus had hij aan de wachtenden gevraagd om wat verderop te wachten. Bij een motorzaak op de hoek. De eigenaar van de motorzaak ging klagen, en dus vroeg Gerrit zijn clientèle om dan maar te wachten op een bankje in de straat, verderop. Daar zit een viswinkel. Ook de viswinkelier ging klagen en dus moesten die mensen voortaan een eindje verderop wachten. Daar zat een Chinees, die het evenmin leuk vond dat die mensen daar wachtten, en dus vroeg Gerrit aan zijn bezoekers om dan maar bij het containerparkje aan de overkant van de straat te wachten. En TOEN heeft God ons geholpen. Want al die klagers zijn ineens allemaal overleden, door verschillende oorzaken.”
Bron: Publieke Waarden |
Zo zie je, te veel klagen is niet handig!