Gastbijdrage van Perry Janssen.
“Eindbestemming Tilburg”, een thema-avond over de opvang van vluchtelingen in Tilburg. Voor mij gisteren een mooie gelegenheid om ook over deze materie mijn licht op te steken.
Wat me direct weer opviel, net zoals in de armoede-industrie, is het vreselijk grote aantal organisaties dat werkzaam is in en rond de opvang van vluchtelingen. Ook hier weer het beeld van een versnipperde (vaak gesubsidieerde) aanpak van gevestigde organisaties die een probleem tot wetenschap hebben verheven en met flinke budgetten de schoorsteen weer kunnen laten roken. Daarnaast lopen er talloze burgerinitiatieven, gedragen en vormgegeven door betrokken burgers en vele vrijwilligers die niets liever zien dan dat ‘onze’ vluchtelingen hun weg vinden in Tilburg.
Hoe is toch steeds weer mogelijk dat het oplossen van een helder probleem vaak verzandt in bureaucratie, vele loketten, het uitblijven van gezond beleid, het gebrek aan overleg en afstemming en er uiteindelijk toe leidt dat er voor iedere vluchteling ruim vier mensen (vaak onbetaalde vrijwilligers) klaar staan.
Ook voor dit probleem is weer een actieplan geschreven waarvan de uitkomst best te voorspellen is. Een paar dingen zijn blijven hangen na deze avond.
Hoe een Syrische jongen vertelde dat hij na een verblijf van meer dan twee jaar slechts twee mensen had leren kennen: zijn buren… Jammer trouwens dat de aanwezige vluchtelingen (twee in getal) er een beetje verloren bijzaten en blijkbaar waren gevraagd om het geheel van een passende decoratie te voorzien. Of hoe plots bleek dat een leerplichtwetgeving voor 16- tot 18-jarige vluchtelingen eigenlijk niet bestaat en dit vaak ervoor zorgt dat deze jongeren geen onderwijs mogen en/of kunnen krijgen.
En dan de betrokken mevrouw die zich had aangemeld als vrijwilligster en werd afgeserveerd door een niet nader te noemen organisatie. Of twee meiden van Avans hogeschool die tijdens een project zien dat mensen zitten te verpieteren en vaak wachten op Godot (Tevergeefs wachten, wachten op iets dat niet komt of op iemand die niet gaat komen). En dan de belangrijke conclusie dat het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) bepaalt wat wel en niet kan of mag; hulpverlenende en ondersteunende organisaties en de gemeente hebben in dat geval het nakijken.
Maar toch, ondanks de bezwerende woorden van de directeur van ContourDeTwern, deze avond liet weer mooi zien dat ondanks de goede wil van velen, de wetenschappelijke en politieke analyses, de bakken met geld die we besteden aan de betaling van de salarissen van maatschappelijke verbinders, uiteindelijk eerst “bed, bad en brood” vanzelfsprekend zal moeten worden, gevolgd door onderwijs en werk (in wat voor vorm dan ook). En voor ons Tilburgers de mooie taak om mensen zich thuis en welkom te laten voelen.
Het burgerinitiatief Social Energy die samen met HetWerkt de Stadstuinderij Piushaven bestieren. Hadden we ook aangeboden om wat vluchtelingen een leuke tijdsbesteding te gunnen waar men vrij makkelijk zou kunnen integreren en ondertussen de Nederlandse cultuur en taal wat beter machtig te worden. Dit kwam via de officiële kanalen inderdaad moeilijk opgang maar via eigen inzet hebben toch enkele vluchtelingen hier dankbaar gebruik van kunnen maken naar ieders grote tevredenheid.
Ik help al meer dan een jaar een groep uit Fatima en ben al meteen afgebrand op de ‘proffesionals’ die mij zouden moeten helpen. Als betrokken Tilburger kan je het beste werken zonder ze. Je eigen plan trekken en de mensen helpen en naast hen staan. Ik zou wel eens willen weten hoeveel vluchtelingen uit Fatima en (voorheen) Cobbenhagenlaan werkelijk de hulp/zorg hebben gekregen die zouden moeten krijgen.