Als het wildste Westen in het Zuiden ligt.

Miel Blok is Tilburger en auteur van het boek Ik ben mijn beste vriend. Zijn tweede boek met CD en applicatie, ‘Feel good, Arie-Wubbo‘ komt uit op 15 oktober van dit jaar. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ‘t Schrijfblok

Cowboys. Ze hebben altijd een bijzonder magische uitstraling gehad. Dat vond ik tenminste. Al schietend op een paard rijden, poker spelen in de lokale saloon, lange tochten over kale vlaktes, hoeden die ze tot over hun ogen trokken en natuurlijk de shoot-outs met rivalen. Geweldig! Ik heb eens een reis door de Verenigde Staten gemaakt, op zoek naar cowboys. Bijna tevergeefs, tot het moment waarop iemand zichzelf wel wilde aankleden als koeienhoeder. Voor de foto. Maar gelukkig. Als je het niet meer verwacht, dan komt het meestal alsnog. Of in ieder geval deels. En iedere keer leer je dan weer iets. Zoals ook tijdens een paar daagjes in de Spaanse zon.

Tijdens een korte vakantie in Zuid-Spanje wil je natuurlijk ook iets zien. De Moorse invloeden in de streek, grotwoningen en het schitterende natuurgebied Cabo de Gate, bijvoorbeeld. En Fort Bravo, net boven de Andalusische stad Almeria. We hoorden er pas de dag voor het tripje over. Fort Bravo. Beroemd geworden door de opnames van Amerikaanse westerns. Huh? Jazeker! Midden in de Sierra Nevada. Bereikbaar via bochtige bergwegen door een landschap dat zich vooral laat omschrijven als uitgedroogd. Zou de in de Verenigde Staten gekoesterde droom dan toch gaan uitkomen? Cowboys!

Hoe dichter we bij het als filmset gemaakte stadje kwamen, hoe meer zenuwen ik door mijn lijf voelde gieren. Zou ik dan echt…? Zou vandaag de dag zijn…? Cowboys? Op een gegeven moment was de spanning bijna niet meer te harden. Maar ook was er twijfel. Westerns in Spanje? Dat kon toch eigenlijk helemaal niet? De Marlboro Man rookt toch ook niet stiekem Fortuna sigaretten? Films waarvan je zou denken dat ze zich in het wilde Amerikaanse Westen afspelen. The Magnificent Seven, A Fistful of Dollars en The Good, the Bad & the Ugly. Wereldberoemd! En allemaal opgenomen in de streek even boven Almeria. Mijn twijfel over het leven werd er allesbehalve minder van.

De cowboyfilms die buiten de Verenigde Staten zijn opgenomen, staan ook wel bekend als ‘spaghetti westerns’. Een mooie benaming. Vast ook verzonnen door Amerikanen. Maar zouden ze zich realiseren dat sliertige pasta niet echt een beroemd gerecht uit Andalusië is? Het tekent de Amerikaanse kennis over alles wat buiten hun eigen landsgrenzen valt. Zoals ze nog steeds denken dat de Aarde plat is en je van de kaart afvalt zodra je Hawaï bent gepasseerd. Het heeft eigenlijk ook wel iets. De inwoners van het machtigste land ter wereld. Ze geven een ieder geval een mooi voorbeeld aan de nieuwe leiders van ons land. Beknibbelen op opleidingen hoeft helemaal niet te betekenen dat je als natie minder te vertellen hebt. Dat zal de strekking zijn van het Amerikaanse voorbeeld. Cowboys stonden ook niet bekend om hun academische achtergrond. Wat dat betreft was Fort Bravo geen uitzondering. Eerder erg authentiek.

Echte cowboys heb ik niet gezien in de Spaanse filmstad. Uiteraard liepen er wel mannen rond met hoeden op, chaps aan en gevaarlijk ogende revolvers in hun holsters. Maar toch… Ik vind dat een beetje cowboy op zijn minst een paar woorden Engels moet kunnen spreken. Daar liep het helemaal spaak. “Me llamo Señor Cowboy, y no hablo Inglés.” Veel verder kwamen ze niet. Een klein smetje op een toch wonderlijke en verrassende ervaring. Of gewoon goed gekopieerd van het onwetende Amerikaanse origineel? Ik wilde het wel vragen, maar mijn kennis van de Spaanse taal was niet toereikend. En daarnaast. Cowboys moeten ook een klein beetje gehuld blijven in mystiek.

Zoals wel vaker, begin ik aan alles te twijfelen. Is Amerikaanse cowboymuziek (country) bijvoorbeeld wel echt zo Amerikaans als we denken? Zijn Toby Keith, George Straight en Billy Ray Cyrus wel Amerikanen? Of stiekem gewoon Spanjaarden? Ik durf er allemaal niet meer zo zeker van te zijn. Een ritje door het zuiden van Spanje maakt meer kapot dan je lief is. Zoveel blijkt wel weer… En toch: ik vond Fort Bravo geweldig! Helemaal in stijl. Of een poging tot de juiste stijl. Zoals het eten. De tapas waar we eigenlijk naar zochten, verruilden we noodgedwongen voor hamburgers en frites. Niet echt goed bereid, om toch te laten zijn dat het niet bepaald ‘the real deal’ was. Maar wat maakt het uit? Alles wordt anders als je ontdekt dat het wildste Westen in het Zuiden ligt. Vanavond ga ik eens film kijken. Om te zien of ik de strop aan de galg kan vinden waar ik mijn eigen hoofd in heb gelegd. Giddy up go! Of de Spaanse versie ervan…