Stond ineens een uiterst vriendelijke man van de Diamantgroep aan de deur.
“U heeft geklaagd over groen, olie en kauwgom op vervuilde straten en stoepen?”, vraagt hij, terwijl hij een formulier van het Centraal Meldpunt in zijn hand heeft.
Dat kunnen we bevestigend beantwoorden.
“En over hondenpoep”, vullen we aan. “Daar ging onze klacht ook over.”
De man wil wel binnen uitleggen wat het probleem met de properheid en de nette uitstraling is in Tilburg. Niet de kwaliteit van de schoonmaakdiensten of de kwaliteit van de Chinese stenen, maar de politieke besluitvorming staat een schone stad in de weg.
“Wij mogen alleen kauwgom verwijderen”, legt hij uit. “We kunnen de algen en de groene aanslag en ook olie wel van de straten en de stoepen poetsen. We hebben er de kennis en de middelen voor, maar we mogen het niet. De gemeenteraad wil daar geen geld aan uitgeven.”
We vallen bijna van verbazing van onze keukenstoel.
“Dus, de gemeenteraad wil wel tientallen miljoenen uitgeven aan de komst van een kledingzaak, gebouwen in de Spoorzone en de aankoop van Chinees graniet, maar geeft geen geld voor onderhoud van de straten zelf als het graniet er in ligt?”
“Inderdaad”, moet de Diamantman toegeven. “We kunnen die straten schoon krijgen als we gaan poetsen, maar we mogen het eenvoudigweg niet doen.”
“Maar het college wil de binnenstad en het winkelgebied aantrekkelijker maken, het “verblijfsklimaat verbeteren, zegt het zelf!’, antwoord ik. “Dat is toch in tegenspraak met elkaar?”
Hij knikt begrijpend, en haalt zijn schouders op.
“We mogen sinds 1 januari ook de rotzooi naast de ondergrondse containers niet meer opruimen. Dat deden we voordien ook zelf. De raad heeft dat contract aan het BAT gegund.”
Ik begrijp het niet meer. De Diamant ruimt wel de prullenbakken steeds keurig leeg, ze rijden overal met vuilbakkies door de binnenstad. Ze zien die troep elke dag, overal.
“Gisteren zag ik die berg rotzooi bij het Annaplein. Die ligt er nu al dagen.”
“Ik weet het”, zegt de man. “Voor 1 januari zouden wij dat gewoon melden en meenemen.”
“En nu?”
“Moeten we het laten liggen, want onze baas krijgt daar niet meer voor betaald. Het is de verantwoordelijkheid van het BAT.”
“Hetzelfde geldt het vuil van de markt”, gaat hij verder met zijn vuiluitleg.
“Deden we ook altijd, direct na de markt veegden we alles schoon. Is ook weg bij Diamant. De markt heeft een ander bedrijf ingehuurd.”
Hij staat op van de stoel. “Ik wilde het graag even zelf aan huis komen uitleggen. Ik zit al 32 jaar in de vuilophaaldienst en stoor me ook aan een vuile straat. Veel mensen vragen zich af waarom wij sommige dingen niet aanpakken, voorbijrijden. Omdat we dat moeten, dus.”
Als we later samen over de Spoorlaan lopen, richting Besterd, zien we de door de gemeente gewraakte gevel met witte beplating en grote reclametekst. Vinden ze lelijk, op het stadhuis. Hebben ze nog niet om de hoek gekeken, zeker. Of in het straatje achter het Pieter Vreedeplein, waar al jaren een gemeentelijk pand staat te verkrotten.
Het is zoiets als het gezegde “Hij ziet wel de splinter in het oog van een ander, maar niet de balk in die van hemzelf.”
Kosten besparen op de vuilophaaldiensten in de stad? Voorlopig lijkt het beleid van deze coalitie meer op aanrotzooien mét de stad.
O ja. Als we last hadden van poep op de stoep, mochten we Diamant altijd bellen, zei de man nog bij het vertrek. “Dat mogen we nog wel opruimen.”
We hebben echter inmiddels met de halve straat al een potentiële dader in het vizier!
Niet het resultaat is belangrijk maar de pecunia! Een beetje integraal denken en gecoördeneerd werken is de “opdrachtgevers” volkomen vreemd. Ook vreemd is het politieke bestuur die het allemaal zo organiseert!
Tsja…de dader, niet zijn baas? Dat is degene die alles op dient te ruimen. Ik liep een tijd geleden bij Ave Maria, en het viel me op dat daar enorme grote drollen lagen! Later ging ik naar de apotheek, en er was een man op een fiets die steeds maar afstapte en omkeek. Hij riep zijn hond, een enorm kalf, wat hier en daar iets neerlegde en dat uiteraard liet liggen! Dat is de dader….ik had het lef om te zeggen dat het wel erg makkelijk was, op die manier de hond uitlaten! Geloof me of niet, het was de laatste keer dat ik ‘m daar zag……..