Terwijl de goed-nieuws-propaganda-motor van de in het pluche achterover gezakte politici in Den Haag op volle toeren draait, daalt het vertrouwen in de gevestigde orde naar een nieuw historisch dieptepunt.
Partijleider Diederik Samsom laat in een opwekkend PvdA verkiezingscampagne filmpje weten dat het weer beter gaat met ons land. De Nederlandse economie groeit weer, mensen krijgen weer meer te besteden, de werkgelegenheid neemt toe en steeds meer mensen vinden een baan en er worden meer huizen verkocht en verbouwd. Met goede zorg voor de huidige en toekomstige generaties.
Tegelijkertijd roept onze VVD president Mark Rutte dat het feit dat er mensen zijn die op een dag gedwongen moeten besluiten om ondernemer te worden, om zo hun nek uit te steken en risico te nemen, dat dit zorgt voor zoveel energie in ons land. En dat Nederland een rechtsstaat is die het recht garandeert waarbinnen de zwakkeren beschermd worden tegen de sterkeren.
Gebrek aan realisme, te veel hoop of vertrouwen in onze leiders? Ondertussen voltrekken er zich anno 2015 ook nog heel wat ander drama’s; steeds meer groot-winkelbedrijven zoals Vroom & Dreesman, Hema en zelfs familieconcern Blokker bevinden zich in zwaar weer. De zorgsector is compleet op zijn kop gezet met massa-ontslagen, de huurprijzen in de sociale woningbouw zijn tot een hoogtepunt gestegen, terwijl de bouw in deze sector een enorme achterstand heeft opgelopen.
De werkloosheid is misschien lichtjes gedaald, maar de vraag naar een bijstandsuitkering met daaraan gekoppeld de onafwendbare armoede groeit. De kloof tussen kansarm en kansrijk in ons steeds kouder wordende kikkerlandje groeit nog steeds en tegelijkertijd neemt de onderlinge solidariteit hierin in hoog tempo af.
Er zijn steeds meer zorgmijders die gang naar een huisdokter, laat staan de specialist in een ziekenhuis met in het achterhoofd: “Kan ik deze geneesheer nog wel betalen?” door de hoge eigen bijdrage, niet of nauwelijks meer durven nemen. Terwijl deze artsen zich steeds meer door premies van de farmaceutische industrie laten fêteren door de door hen geproduceerde geneesmiddelen voor te laten schrijven aan hun cliënten. En dat terwijl de ECB vrolijk aankondigt voor maar liefst 1140 miljard Euro uit het niets bij te gaan drukken om via het opkopen van staatsschulden de zogenaamde bankdirecteuren schadeloos te gaan stellen.
Wie kan je dan nog vertrouwen? De achteroverleunende politici? De in het nauw gedreven ondernemers? De afgekochte genees- kundigen? De zakkenvullende bankdirecteuren? De buitenspel gezette godsdienstige? Of is dit fenomeen alleen nog maar gebaseerd op Neerlands hoop in bange dagen? Dat het ooit wel weer allemaal goed zal komen.
Als we maar zorgen dat Griekenland de Euro blijft vertrouwen en zich niet aansluit bij het voormalige Warschaupact omdat ze geen uitweg meer zien om de enorme schuldenlast zonder een revolutie in eigen land kunnen terug betalen. Als we ervoor zorgen dat de Oekraïne met de aangekondigde wapenleveranties door de Verenigde Staten zich aansluit bij de NATO-Landen. Als we de angst voor een uiteenvallen van het bondgenootschap in de Europese Unie door de dreiging van een oorlog weten te beslechten.
Of is het slechts de roep van PvdA leider Diederik Samsom om onze kinderen voortaan met 3 jaar alvast naar school te sturen om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen?
Een ding is zeker: angst is een slechte raadgever, hoop doet soms leven maar vertrouwen komt te voet en vertrekt te paard.
Naast vorenstaand artikel naar mijn hart, heb ik ook nog in de gerelateerde berichten gekeken. “Het gaat om loslaten en vertrouwen” werd er gepredikt in een conferentie “Raad van de toekomst”!
Naar mijn stellige overtuiging geeft deze slogan precies aan waar momenteel de schoen wringt. Veel politieke maatregelen hangen als los zand aan elkaar en mede daardoor komt er nauwelijks maatschappelijke synergie vrij!
Feitelijk had de slogan daarom moeten luiden:”het gaat om loslaten in vertrouwen” of beter nog “het gaat om vertrouwen bij het loslaten”! Vertrouwen als basis voor de haalbaarheid en betrokkenheid. Omwille van de bezuinigingen is het loslaten door de politiek als voertuig gekozen om zaken te realiseren.
Zelf verantwoordelijkheid nemen is de panacee tegen te veel collectieve verantwoordelijkheden. Collectieve verantwoordelijkheden die financieel niet meer te behappen zijn. Een andere vorm van loslaten is het volledig gaan varen op de marktwerking. Resultaat een betere prijs prestatie verhouding en hopelijk kostendemping. Een ding is inmiddels zeker van kostendemping is niets terecht gekomen eerder het omgekeerde en eigen verantwoordelijkheid is inmiddels opgeslokt door ingewikkelde constructies/contracten.
Je moet al behoorlijk hebben doorgeleerd om door de bomen het bos nog te kunnen zien. Door deze ontwikkeling is de doorsnee Nederlander eerder aan het verdrinken in zijn of haar eigen verantwoordelijkheid en is de kans op onderschatting eerder toe dan afgenomen! Dit alles verhoogt het wantrouwen van de mensen jegens de politiek. Een politiek die zelfs in tegenspraak met dit gevoel successen loopt te verkondigen die er nauwelijks zijn of vallen te beïnvloeden.
De verkiezingsretoriek neemt steeds meer groteske vormen aan. Het is tegenwoordig meer preken dan vertrouwen winnen. Nederland gaat er als leefgemeenschap nog steeds mee door, maar is wel geleidelijk aan het afbrokkelen richting een bedenkelijk niveau.
De voorbeelden worden hierboven door Nobert Daniels treffend in een bepaalde volgorde beschreven. Geen woord chinees bij! Het loslaten en wantrouwen is de oogst van de afgelopen twee jaar. De politiek is op drift geraakt en gaat te vaak voor de korte termijn. De wantrouwende kiezer zoekt inmiddels een uitweg en gaat verkiezingen negeren of gebruiken als afrekenmechanisme. Dit kan de politiek rustig op het eigen conto schrijven. Met enig “wantrouwen” zie ik de toekomst dan ook tegemoet!