donderdag 28 maart 2024

2 gedachten over “Verkeerde diagnoses in de psychiatrie: ‘Geen foto van de geest’

  1. Op 2 september 2002 moest ik van mijn mentrix Marijke Staleman naar de psycholoog. De psycholoog heet Tanja Kuut en is even oud als mij. Tanja vraagt of ik in de toekomst kan kijken. Ik zei nee, ik kan niet in de toekomst kijken, vervolgens vraagt ze of ik weleens dingen heb gezien die er niet zijn, ze vraagt of ik weleens in mezelf praat, ze besluit de vragensessie met de vraag of ik stemmen hoor. Ik vond de vragen maar raar. Tanja Kuut schrijft heimelijk in mijn dossier dat ik gescholden heb in de groep en dat ik mogelijk schizofreen ben. Toen begon alle ellende, dwangmedicatie, gewelddadigheden door niet-BIG-geregistreerd personeel die mij in een isoleercel werken. Vertrouwelijke gesprekken die zelfs bij de receptioniste van de instelling bekend zijn door geroddel van het niet-BIG-geregistreerd personeel. Pesterijen van basis artsen, psychologen en psychiaters, pesterijen woorden als psychoses die te pas en te onpas voorkomen in mijn dossier. De klachtencommissie die drie jaar doet over een klachtbehandeling, een dossier waar de schriftelijke verslagen onvolledig zijn. Ik sta er mee op en ik ga ermee naar bed. Ik heb de hoop verloren na twintig jaar het onrecht goed te krijgen. Ik wil met die pijn niet meer verder leven.

  2. Op 2 september 2002 moest ik van mijn mentrix Marijke Staleman naar de psycholoog. De psycholoog heet Tanja Kuut en is even oud als mij. Tanja vraagt of ik in de toekomst kan kijken. Ik zei nee, ik kan niet in de toekomst kijken, vervolgens vraagt ze of ik weleens dingen heb gezien die er niet zijn, ze vraagt of ik weleens in mezelf praat, ze besluit de vragensessie met de vraag of ik stemmen hoor. Ik vond de vragen maar raar. Tanja Kuut schrijft heimelijk in mijn dossier dat ik gescholden heb in de groep en dat ik mogelijk schizofreen ben. Toen begon alle ellende, dwangmedicatie, gewelddadigheden door niet-BIG-geristreerd personeel die mij in een isoleercel werken. Vertrouwelijke gesprekken die zelfs bij de receptioniste van de instelling bekend zijn door geroddel van het niet-BIG-geregistreerd personeel. Pesterijen van basis artsen, psychologen en psychiaters, pesterijen woorden als psychoses die te pas en te onpas voorkomen in mijn dossier. De klachtencommissie die drie jaar doet over een klachtbehandeling, een dossier waar de schriftelijke verslagen onvolledig zijn. Ik sta er mee op en ik ga ermee naar bed. Ik heb de hoop verloren na twintig jaar het onrecht goed te krijgen. Ik wil met die pijn niet meer verder leven.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *