Dit is de laatste tijd een veel gehoorde spreuk in de huidige politiek welke aangeeft dat het in de toekomst op vele terreinen anders zal moeten in Nederland.
Ook de gemeente Tilburg onder leiding van Wethouder Sociale Zaken Auke Blaauwbroek is met deze transitie aan de slag en presenteerde afgelopen week een nieuw model Ondersteuning arbeidsmarkt. Uitgangspunten hiervoor zijn: de Wet werk en bijstand (WWB) moet en kan beter. Veel cliënten komen nu gedesillusioneerd uit de werkervaringsplaatsen, aan de onderkant van de onderkant wordt flink geïnvesteerd en kost wat kost gepoogd deze mensen aan het werk te helpen. Dit werkt in de huidige vorm niet en er is een grote vraag naar maatwerk. Ook het huidige politiek klimaat vraagt om verandering. Er was een Wet werken naar vermogen, minder budget voor participatie, veranderingen UWV Werkplein, decentralisatie AWBZ en jeugdzorg.
Kortom er het komt er op neer dat er minder geld is en dat er een groter beroep wordt gedaan op het zelf oplossend vermogen van de samenleving om te zorgen dat mensen gaan/blijven meedoen aan de samenleving. Hierin wordt ook gekeken welke verantwoordelijkheid de werkgevers kunnen nemen zo als dit al eerder is gedaan via het werkgeversakkoord.
Het komt er in de toekomst op neer dat de gemeente Tilburg niet alleen meer massa wil maar ook ruimte krijgt om deals te maken met de werkgevers. “We willen zoveel mogelijk mensen naar de betaalde arbeidsmarkt leiden, Minder beleid met klassieke re-integratieprojecten, maar meer maatwerk”. Ook is het niet de bedoeling om een nieuwe soort ID-banen regeling op te tuigen volgens Auke Blaauwbroek. “Wel zullen we meer samen gaan werken met ondernemers, maatschappelijke organisaties en klantenraden.”
In financiële zin is dit een fikse opgave omdat het budget 28 miljoen in 2011 wordt verlaagd naar 13 miljoen in 2014.
Het voorstel is om dit schaarse budget te gebruiken voor cliënten die op korte termijn wel kunnen worden ingezet op de arbeidsmarkt, maar hiervoor wat ondersteuning nodig hebben.
Geen inzet bij mensen die kansrijk zijn en het in principe zelf kunnen.
Geen geld voor sociale activering: deze projecten leiden niet tot arbeidsinzet.
Wel zullen we alternatieve financiering zoeken, we laten deze mensen niet vallen, Voor een deel van deze laatste doelgroep is vrijwilligerswerk passend en is betaald werk echt een brug te ver.
Inzet van de gemeente Tilburg is een poort te creëren waarin minder mensen afhankelijk worden van een uitkering door ze de juiste begeleiding te gaan geven naar betaald werk.
Het voornemen en vervolg: Inrichten poort in juli 2013, ICT en proces Januari 2014, start werkwijze januari 2015
Tilburg doet niet meer dan achter de landelijke ontwikkelingen aan lopen. Nu weer onder de vlag van “noma” en zo nu en dan met nieuwe partners! Inmiddels weten we dat niet elke nieuwe partner een succes is (Realwork) en dat bij de afweging door de gemeente niet altijd de begaanbare weg wordt gekozen. De landelijke financiering is en blijft bij de uitvoering dominant! De benadering van de mensen, al dan niet via casemanagers, verbureaucratiseert met de dag. Maatwerk wordt meer en meer technocratisch en doelgroepen zijn verworden tot projecten. Tilburg heeft nog steeds de zweem van Sociale Zaken niet kunnen loslaten en bedenkt nog steeds wat goed is voor anderen. In dit geval de werkzoekenden in de bijstand. De dynamiek van het onderhandelen en realiseren valt ook niet aan te leren vanachter het bureau in een gesloten gezelschap! Als de markt/economie zelf niet meewerkt, dan zal “noma” gewoon een andere ” methode” blijken! Incrementeel beleid! Een beetje meer of minder van hetzelfde!
Een ambitieus model van de gemeente Tilburg, met minder geld meer mensen aan de slag helpen, in deze tijden van crisis waarin de werkloosheid per dag stijgende is.
Een beroep doen op het zelf oplossend vermogen van een samenleving in crisis? Werkgevers, waarvan nu bij vele al het water aan de lippen staat, medeverantwoordelijk maken?
Zo maar een paar van die brandende vragen die dit bij mij oproepen.
Begrijp me goed ik ben niet op dit model tegen. Je moet zeker investeren in mensen die snel weer aan het werk kunnen, om te voorkomen dat ze in een uitkering verstrikt raken.
En dat sociale activering een bodemloze put was waar alleen de vele re-integratietraject instellingen van geprofiteerd hebben wist de gemeente ook al jaren. Ben dan ook blij dat daar nu eindelijk iets mee wordt gedaan.
Maar wat gaan we doen met de mensen die buiten de boot gaan vallen. b.v. de ex-IDers, de 45+ers en jeugdwerkloze. Vaak redelijk opgeleid en/of met een jarenlange werkervaring. Is dit de groep waarop gedoeld wordt op eigen kracht?
Wat bedoelt de gemeente met: “Wel zullen we alternatieve financiering zoeken, we laten deze mensen niet vallen, voor een deel van deze laatste doelgroep is vrijwilligerswerk passend en is betaald werk echt een brug te ver”.
Zijn er nog alternatieve geld potjes te vinden en wordt deze doelgroep straks niet verplicht met behoud van uitkering te tewerkgesteld bij het Gemeentelijk Werkbedrijf?
Hier zou ik graag van de Gemeente Tilburg eerst nog geruststellende en passende antwoorden op willen voordat ik zeg:
“Wethouder Auke Blaauwbroek je bent goed bezig!”
Groeten Norbert