Ik ken een vrouw in Tilburg. Een aardig mens, begin veertig, meestal vriendelijk en goedlachs, en altijd wel ergens mee bezig. In ieder geval zie ik haar vaak in de stad en altijd in gezelschap van mensen.
In het begin van dit jaar heeft deze vrouw een besluit genomen: na een relatie van 10 jaar hield ze het voor gezien, ze vertrok. Ze had wat spaarcentjes en met een reistas vol kleren achterop de fiets gebonden, trok ze de deur van de echtelijke woning voorgoed achter zich dicht. Dat was dat. En met de deur van de echtelijke woning, trok ze ook de deur van haar bedrijfje achter zich dicht. Geen woning en geen werk meer, maar dat zou wel goed komen.
De vrouw zou een poosje gaan logeren bij goede vrienden, even maar, want ze ging snel een ander onderkomen zoeken. Hoge eisen had ze niet dus dat zou wel lukken. En als ze zuinig was zou ze nog wel iets overhouden voor een tweede hands inrichting. Dan kon ze snel haar eigen bedrijfje starten en weer aan de slag. Er was een mooi voorjaar op komst en de toekomst zag er net zo uit.
Het mooie voorjaar veranderde in een warme zomer, maar nog altijd had deze vrouw geen nieuwe plek om te wonen en kon ze daardoor ook moeilijk aan het werk. Het budget slonk gestaag, maar ze gaf niet zomaar op.
Ze trok de stoute schoenen aan en schreef een vriendelijke e-mail naar de directeur van de woningstichting. Ze had een piepklein huisje gezien, vlakbij het centrum, in een straat waar ook een oud echtpaar woont, waaraan ze graag af en toe de helpende hand biedt. Of ze heel misschien daar mocht gaan wonen, zodat ze makkelijk het echtpaar kon helpen als dat nodig was.
De directeur van de woningstichting schreef een even vriendelijke e-mail terug. Hij had met zijn woningteam overlegd, maar helaas… De vrouw kreeg geen toestemming om in het huisje te wonen omdat ze nog niet lang genoeg op de wachtlijst staat. Alleen mensen met kleine kinderen krijgen voorrang als het echt nodig is. Zij niet.
De warme zomer ging voorbij en de herfst kondigt zich aan. Nog altijd heeft de vrouw geen woning en geen werk. En het geld is bijna op. Een goede kennis hoorde het verhaal van de vrouw, en zei: “Dit kan niet. In Nederland kan niemand zonder inkomen zitten, dat bestaat niet. Je moet gewoon een uitkering vragen, want die krijg je heus wel als je dit uitlegt.”
De vrouw schaamde zich een beetje om de gemeente om een uitkering te vragen, maar ging er toch voor zitten. Ze vulde het aanvraagformulier in op de website van het UWV. Adres…. Tja. Toch maar het adres van haar ex, want daar staat ze nog steeds ingeschreven, ook al woonde ze er al een halfjaar niet meer. Zes invulpagina’s en een half uur later was ze bijna klaar. Bijna… want in de allerlaatste regel stond, dat ze zich persoonlijk aan de balie moest melden als ze een dak- en thuislozenuitkering wilde aanvragen. Logeren is wel een dak, maar geen thuis. Een twijfelgeval. En zo’n uitkering is misschien niet zo veel, maar net genoeg om het vol te houden zolang ze geen woning heeft. Bescheidenheid is ook een deugd.
De vrouw bedacht zich geen tweede keer, maar ging direct op weg naar het centrum voor Werk & Inkomen, zoals de Sociale Dienst tegenwoordig heet. Een vriendelijke man luisterde geduldig naar het verhaal van de vrouw. Volgens hem kon dat wel, een dak- en thuislozenuitkering. Hij maakte een afspraak voor de vrouw; de volgende dag mocht ze terugkomen voor een intake-gesprek. Dat ging lekker snel.
De volgende dag stapte de vrouw vol goede moed en vertrouwen opnieuw het bureau voor Werk & Inkomen binnen. Het was er erg druk deze keer. Hoewel de vrouw keurig op tijd was, moest ze lang wachten tot ze aan de beurt was. Niet erg. Ze bedacht zich ondertussen waar ze zou gaan solliciteren. Ze had de afgelopen maanden natuurlijk ook meerdere keren gesolliciteerd, maar als je een uitkering vraagt moet je eerst twintig sollicitaties doen binnen vier weken. Deze nieuwe wet kende ze al uit het hoofd.
De case-manager kwam haar roepen, een jonge, wat norse dame. De vrouw gaf een hand om zich voor te stellen en vertelde haar verhaal opnieuw. Tot slot vroeg ze of ze een dak- en thuislozenuitkering mocht aanvragen. “Nee” antwoordde de case-manager kort. “U staat ingeschreven op een adres. Alleen als U drie maanden of langer aantoonbaar op straat leeft en slaapt, krijgt U een dak- en thuislozenuitkering.” Dat was kort maar krachtig. De vrouw wilde opstaan en vertrekken. “Wacht U nog even.” commandeerde de case-manager. Ze verliet het spreekkamertje en verscheen even laten met een stapel papieren. Ze begon driftig op een toetsenbord te tikken van een oude computer. De vrouw probeerde te zien wat de case-manager opschreef, maar deze was daar niet van gediend en keek haar even geïrriteerd aan.
Na enige tijd nam de case-manager weer het woord. Ze schoof de vrouw enkele papieren toe en begon uit te leggen dat ze een inspanningsverplichting moest tekenen. Ah, de verplichte twintig sollicitaties. De vrouw keek daar van op. “Heb ik dan toch recht op een uitkering?” De case-manager schudde haar hoofd. “Nee, maar U kunt alvast de inspanningsverklaring tekenen.” De vrouw begreep het niet meer. “Waarom moet ik een inspanningsverplichting aangaan als ik geen recht heb op een uitkering? Welk nut heeft dat?” De case-manager keek nu echt boos, mompelde iets onverstaanbaars terwijl ze de papieren bij elkaar pakte en stond op. Het gesprek was blijkbaar te einde.
Even later stond de vrouw weer buiten. Zonder inkomen en nog steeds zonder woning. Het belooft een warme herfst te worden.
Hahaha ze kunnen wel zeggen niemand zit zonder inkomen… nou echt wel. Ik heb 3 jaar geen enkel cent ontvangen van welke loon/ uitkering/ of instantie dan ook… en geheel niet mijn eigen keuze. Druk solliciteren, 20 mensen altijd beter dan jou en dan komt er er een baan waar op ik op wil reageren via het werk en inkomen kom ik er niet voor in aanmerking omdat ik geen uitkering ontvangen. .. Nee precies. Ik ontvang helemaal niks en moet dat inhouden dat ik dan totaal geen hulp/mag soliciteren op een functie die werk en inkomen aanbied. Hoe moet ik dan ooit weer in mijn leven een baan krijgen als dat me dan ook nog wordt afgepakt. Ben bij elke instantie geweest want verloor bijna mijn woning waar ik met 2 kleine kinderen woonde omdat ik de kosten niet kon betalen ( geen inkomen ) en solliciteerde bij het leven en werd maar nergens aangenomen… voedsel bank mocht niet… en bijstand mocht ook niet… nu eindelijk een klein baantje met een klein inkomen… maar financieel heel veel schulden omdat Nederland mij 3 jaar lang in de steek heeft gelaten en nu nog steeds te kort kom in het inkomen en niet alles kan afbetalen en bedreigd wordt aan alle kan dat ze me op straat willen zetten of bed in bank willen invorderen die ik heb. En nu komen vluchtelingen ( en ik zeg niet dat hun geen hulp verdienen ) maar je eigen volk dan?? Die heeft ook Hulp nodig… wat geeft hun meer recht als mij terwijl ik altijd netjes belasting betaal hier in Nederland… ben dus heel boos
En het is nog geen januari, dan staat er nog meer ellende te gebeuren. Dank u wel PvdA. Voor deze mevrouw, heel veel sterkte gewenst, het is karig, maar meer kan ik ook niet voor u betekenen. Ga eens langs de Stichting MEE, als er iemand iets voor u kan doen, dan zijn het die mensen, of die in januari nog bestaan is ook een vraag die ik maar niet stel!
Ik zou een nieuw intake-gesprek aanvragen en iemand meenemen van bijvoorbeeld bureau voor Rechtshulp. De nare bejegening van de klantmanager is een veelvoorkomend verschijnsel; zij hebben niet leren omgaan met macht. Ook kan een verzoek worden ingediend voor een andere klantmanager; het is niet verplicht om daarvoor een reden te geven.
Voor de repressieve regelgeving is Klijnsma verantwoordelijk en daarmee de kiezers van PvdA.
Als de regels regeren staat de mens op afstand! Bureaucratie heeft namelijk geen luisterend oor en werkt op routine! Maatwerk, waar politiek zo hoog over wordt opgegeven, is eerder fictie dan realiteit! Bij maatwerk zou de bejegening door de case-manager (wat een woord) ook beter zijn dan het bovenstaande artikel suggereert!
Triest!