donderdag 28 maart 2024

10 gedachten over “Hoe denken Tilburgers over een ‘Participatiesamenleving’?

  1. Participeren kan, maar moet niet moeten, nu wordt het iedereen opgelegd!
    En in zo’n korte tijd?
    Daar moet veel meer tijd aan gegeven worden zodat mensen er mee om leren gaan.
    En wij hebben geen kinderen, dus moeten rieden ons gaan verzorgen? Wij zien dat niet snel gebeuren, en dan!?
    Deze coalitie doet bijna alles fout wat maar fout kan zijn gesteund door D66 die Nederland compleet in de leegverkoop zetten wil.
    Als dit mensen zijn die geleerd hebben en het moeten weten, dan ben ik zeer bezorgt over de toekomst van dit land.

  2. Wederkerig iets meer terug doen aan de samenleving is niets mis mee. Juist omdat de samenleving steeds ingewikkelder gaat worden mag er toch ook ernstig op worden gewezen dat precies die organen en instituties welke dienend aan de maatschappij steeds ontoegangelijker lijken te worden zoals de politie , de lokale wijkmanagers e.d. Een doorlichting van deze instituties kan bijna niet meer , want de klacht en beroepsprocedures hebben al zeer veel dichtgetimmert , waardoor juist veel burgers afhaken en gedemotiveerd raken om hun steentje bij te dragen.We mogen dan wel een netwerk stad zijn , en er nog veel kleinschaligheid voorkomt.Op het vlak van het gedecentraliseerd gezondheidszorg en het gemis van veel kinderspeelplaatsen in de verschillende wijken kan echt niet alleen bottum-up door vrijwilligers van de grond komen.

  3. Wat ook erg moeilijk is en een hele grote vraag: wat moeten mensen die alleenstaand zijn, of stellen die geen kinderen hebben? We hebben nog al wat kennissen zonder kinderen, we praten daar wel eens over, het is voor hen ook een bron van zorg en onbeantwoorde vragen. Als ze een flink inkomen hebben kunnen ze er geld voor opzij zetten, maar mensen die het nu al van een minimum rond moeten komen? En als de mensen mét een hoger inkomen nu alles opmaken aan reizen? We kunnen zoveel om onze kennissen geven als we willen, en sociaal voor elkaar willen zorgen, maar waar ligt de grens? Mijn handen zijn al zo bezig voor anderen, en mijn rug en armen zijn er niet blij mee!

  4. Toen ik dit berichtje las een paar dagen geleden en me verdiepte in de linkjes die erbij zaten. Met de vraag stelling hoe denken Tilburgers hierover en heeft dit artikeltje me dagen lang bezig gehouden. Ik ben opzoek gaan naar meer diep gang en meer achtergrond. Vooral hoe heeft dit zo ver kunnen komen een complete afbraak van de door onze ouders zo zorgvuldig op gebouwde verzorgingsstaat en wie ziet hier nog kansen in. Een participatiemaatschappij waarin mensen zo ver van elkaar vervreemd zijn door dat de laatste 25 jaar alleen maar is gedacht winstmaximalisatie en groeimodellen.

    Ik vraag me af hoe dit vorm moet gaan krijgen? de minstbedeelden bijstandsgerechtigde die straks verplicht de “meerderbedeelde” gratis moeten gaan ondersteunen op allerlei mogelijke terreinen. De nieuwe slaven die vanaf 1 januari 2015, door de veranderingen in de Wet Werk en Bijstand (WWB), verplicht en onder dwang gevoelens van mededogen moeten kweken voor zijn beperkte medemens. Welke dan ook nog gedwongen doormiddel van strafkortingen bij gebrek aan communicatie vaardigheden, ervaring en/of kennis daarnaast ook nog te weinig financiële middelen bezitten om zichzelf goed te onderhouden en te kleden.

    Dit is op zo’n korte termijn vragen om ernstige ongelukken. Ik heb hier dan ook sterk mijn twijfels bij.

    Natuurlijk zie ik ook wel kansen, een minder individualistische samenleving waar we weer wat meer om elkaar gaan geven maar ben bang dat hier nog heel wat generaties voorheen gaan voor we dit aardse paradijsje in de lage landen dus ook in het socialere Tilburg zullen kunnen herstellen.

  5. Bijgaande tekening zegt genoeg! Onze kinderen hebben allemaal (gelukkig) een baan, een gedeelte van de kleinkinderen gaat naar school, en een dagje naar de BSO, maar we hebben een oppasdag voor 2 kindjes, en we zijn stand by voor ‘noodgevallen’, die er vaker zijn dan me soms lief is met 5 kindjes onder de 8 jaar. Mijn man is kankerpatient, mijn moeder van bijna 89 wil dood, maar woont thuis, er komt 2 uur per week iemand voor het huishouden. Als enige kom ik er geregeld en verzorg de administratie en ben aanspreekpunt bij noodgevallen. Iets waar ik niet voor gekozen heb, maar de andere kinderen wonen op iets meer dan 2 km afstand, en vinden dat té ver! Ook als ze s’nachts valt mogen we gaan helpen. Moeder wilde pertinent niet naar een verzorgingshuis, nu kán ze niet eens meer, omdat haar indicatie te laag is. Het woord ‘Participatiesamenleving’ mag van mij het woordenboek uit! Het is een enorme belasting voor mensen met kinderen, kleinkinderen, oudere ouders en zieke partners! De term ‘genieten van elkaar’ is té beladen geworden, het is een ‘moeten zorgen voor anderen’ geworden. Als kind was ik bij de kabouters, er was een vaste regel: Ik beloof een goede kabouter te zijn en iedereen te helpen waar ik kan, vooral thuis! Dat ze bedankt zijn mogen ze weten, en dan staat daar een Koning + ministers iets te verkondigen, een man die nergens naar om hoeft te kijken, want hij kan alles wel aan, och, we kunnen en willen toch immers niet allemaal hetzelfde zijn! We zien wel waar het schip gaat stranden….

  6. Bepaalde taken in de samenleving hebben we in de loop van de geschiedenis in “goede handen” gegeven in de vorm van instellingen. Wij vertrouwde daar op, nu willen deze instellingen dit werk blijkbaar niet meer doen en leggen ze het terug bij de burgers.
    In principe heffen ze zichzelf daar mee op.

    De participatiesamenleving heeft nooit opgehouden te bestaan, we zijn nog steeds allemaal deelgenoot, de middelen om deel te nemen zijn echter afgenomen en de mogelijkheden tot participatie beperkt en de zin om deel te nemen is sterk afgenomen.
    Wel is bij heel veel mensen het gevoel van urgentie over de ernst van de situatie hoog en als ze iets zouden kunnen veranderen, ze dit meteen zouden doen. Wat het precies zou moeten zijn is voor niemand helemaal duidelijk.

    We moeten een nieuwe visie zien te vormen van de samenleving waarin wij willen leven,
    die rechtvaardige kansen bied voor iedereen, dat is een participatie – samen – leven.

    Van zelf – redzaam – heid is alleen sprake als je in staat bent om dit inderdaad ook te kunnen doen, de voorwaarden moeten wel aanwezig zijn.

    Als voorbeeld: banken, of zelfs landen die zichzelf niet eens kunnen redden.

    Hier de link naar de op 7 april geschreven brief van Rutte , die heel kort de participatie
    Samenleving wilde uitleggen, heel kort..

    http://www.tweedekamer.nl/downloads/document/index.jsp?id=02714220-775f-4590-9c8e-c210adc0375d&title=Reactie%20op%20het%20verzoek%20van%20het%20lid%20Slob%20over%20Participatiesamenleving%20.doc

  7. Ik had hier op gereageerd; ‘Is de participatiesamenleving er ook voor wie geen whatsappgroepje heeft?‘

    Projekt mislukt ! Steeds meer mensen zijn alleen, hebben chronisch geld gebrek en zijn afhankelijk gemaakt van digitaal, door onze strot gedrukt. Dat je geen geld hebt om een nieuwe pc te kopen die nog wél ge-update wordt en ‘veilig’ is laten we maar even terzijde. Dat niet iedereen een iphone/pad wil met apps bezijden dat zulks ook weer veel geld kost daar denkt niemand over na. Het eten wordt steeds ongezonder én duurder, water wordt dubbel belast.21% belastingen. Sorry hoor maar Rutte heeft geen besef (meer) hoe het er in het echte leven aan toe gaat. 1 x per week buiten Het is toch te triest voor woorden. En als mensen ‘moeten’ participeren moet dat ook mogelijk zijn. Het afkopen van updates voor windows xp is daar toch een voorbeeld van. Dat zou voor heel het land moeten, we allemaal belasting namelijk. Een regering die in mijn ogen discrimineert kan nooit een goed werkende samenleving creeren. En maar blijven liegen onze premier, want dat doet ie ook nog.

  8. pffff, woorden, newspeak. Mijn pavlovreactie bij het woord participatiesamenleving: zijn er dan ook samenlevingen waarin niet wordt geparticipeerd door de mensen die deel uitmaken van die samenleving? Zuivere, multi-interpretabele, newspeak. Er is maar één rechtvaardige weg naar de “participatiesamenleving” en dat is een uitruil met de verzorgingsstaat. Geef mij dan ook de middelen en keuzevrijheid om te participeren. Zoals zaken nu voorgesteld worden, blijft het het principe van de verzorgingsstaat: u betaalt, wij bepalen… Zolang dat vertrouwen niet wordt geschonken aan mensen, blijft het een farce. Een participatiesamenleving, in mijn interpretatie van het woord, verdraagt geen centralisme, collectivisme en inmenging van overheid (al dan niet getrapt via zogenaamde geprivatiseerde uitvoeringsorganisaties). Dat vraagt om vertrouwen en heel weinig overheid. Wie durft?

  9. De term “participatiesamenleving” is een typische politieke tegenwerping tegen de term “verzorgingsstaat”. De term kwam altijd van stal in tijden van politieke financiele schaarste. Feitelijk als panacee ter realisering van de bezuinigingsongemakken. Tot op vandaag moet de invulling van de participatiesamenleving door de politiek nog handen en voeten gegeven worden. Niet zo verwonderlijk overigens, want de politiek zelf heeft ook nog de grootste moeite om de participatie van en in de samenleving invulling te geven. Om met gezag een maatschappelijke omwenteling te kunnen realiseren, moet namelijk het gezag zelf een maatschappelijk draagvlak realiseren en dat nu is vandaag de dag het politieke probleem. De term is daarom nog te veel kretologie en te weinig credologie! De jaren achter ons hebben de maatschappij geleidelijk ingericht van individualisme naar egoisme. Deze zogenaamde zelfgerichtheid heeft ons het zicht ontnomen op de feitelijke samenleving. Dit egocentrisch gedrag heeft ons materieel gedrag gevoed en mede daardoor gaten geslagen in de sociale cohesie. De verschillen zijn vergroot en ons sociaal gevoel is gekrompen. De participatiemaatschappij kan de sociale cohesie gaan herstellen, mits de feitelijke bedoelingen ook deze sociale insteek meekrijgen. Helaas kent de “zelfredzaamheid” een dubbele moraal; te weten enerzijds een versterking van de eigen verantwoordelijkheid (op jezelf zijn aangewezen) en anderzijds een appel op gezamenlijke verantwoordelijkheid (afhankelijkheid van hulp van derden)! Kortom, veel bezuiniging en weinig sociale beleving. De “transities” vanuit hogerhand zullen daarom de komende tijd nog te veel geldgedreven zijn. De politiek daarentegen moet haast maken het sociale verhaal daarachter inhoud te geven, want anders blijven we het komende decennium weer hangen in kretologie. Hiermee kan de politiek tenslotte ook haar eigen imago oppoetsen en dat is heel hard nodig!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *