Gastbijdrage van Birgit Roobol, Blogger, studente, schrijver-in-spé, ADHD’er. Groot hart voor taal, literatuur, kleinkunst en theater. Gek op feestjes, vrienden en gevulde boekenkasten. schrijft ook voor DJguide en Books & Bubbles.
“Dag mama, dag papa.” “Dag opa, dag oma.” “Dag broertje, dag zusje.” “Dag vriendje, dag vriendinnetje.”
Zo klonk het vast gisterenochtend bij de incheckbalie van vlucht MH17, Malaysia Air. Een uitgelaten sfeer. Gezinnen met koffers, jongeren met backpacks. Korte broeken al aan, zonnebril op het hoofd. De zon tegemoet.
“Fijne vakantie hè en kijk uit.” Nog een laatste knuffel en dan lopen ze door de douane. Nog één keer kijken ze achterom, nog één keer zwaaien. Ze lachen, “Dag! Tot over drie weken.”
Joelend de dood tegemoet.
Niet hebben nagedacht dat dit de laatste keer zou zijn. De laatste knuffel, laatste woorden. Zou ze nog boos zijn om vorige week? Weet hij wel hoe veel ik van hem houd? Zou ze het hebben geweten? Zou het pijn hebben gedaan?
Op 17 juli 2014 vertrok om 12:14 vlucht MH17 van Malaysia Air, het zou 298 inzittenden naar het zonnige Kuala Lumpur brengen, om daar vakantie te vieren, familie te bezoeken of om over te stappen op een andere vlucht.
Het vliegtuig stortte neer op Oekraïense bodem, het is nog niet duidelijk dat het een ongeluk of een aanslag was, maar niemand overleefde de ramp.
Schiphol (AMS) – eindbestemming: de dood
“Dag mama, dag papa.” “Dag opa, dag oma.” “Dag broertje, dag zusje.” “Dag vriendje, dag vriendinnetje.” Rust zacht.
Toon Hermans:
Ga nooit heen zonder te groeten
ga nooit heen zonder een zoen
Wie het noodlot zal ontmoeten
kan het morgen niet meer doen
Ga nooit heen zonder te praten
dat doet soms een hart zo’n pijn
Wat je ‘s morgens hebt verlaten
kan er ‘s avonds niet meer zijn.
Matig stukje, had iedereen kunnen bedenken. Niet onder de indruk hiervan.
Birgit, een mooie tekst, en leerzaam voor vele.
Ik zie het voor me.
Hopende dat de meeste mensen afscheid genomen hebben.
Zelf heb ik 3 keer geen afscheid genomen,en dan weet je nadien wat er mis ging, een troost we hadden het ook nooit verwacht dat we ze nooit meer zouden zien.
Het is binnen 25 graden, maar ik krijg er gewoon kippenvel van als ik deze eenvoudige maar ware woorden lees….het is verschrikkelijk wat er van de week gebeurde. Maar ik vraag me ook echt af hoe diegene zich voelt die het wapen in werking bracht, had hij snot in zijn ogen? Wilde hij stoer en alert overkomen? Je zal het maar op je geweten hebben….
Wat is er mis met op deze manier je gevoelens te uiten? Heb de gastbijdrage met respect voor het trieste gebeuren gelezen en om een stuk van het eigen gevoel te herkennen! Deze menselijke waanzin kan niet genoeg aandacht krijgen!
Amarie het is een prachtig stukje door vele mensen gewaardeerd
Birgit prachtig verwoord
ik ben meer dan ontroerd erdoor
Amarie, sorry maar helaas voor jou en gelukkig voor velen leeft dit stuk wel…..overdone???? Nee….recht uit het hart van Birgit??? Ja!!!! En als jij hier niet mee kan of wil leven …..of er zelf niets mee kan……jammer voor jou…….maar ik denk dat velen er wel wat mee kunnen…..het is niet voor niets zo vaak al gelezen en gedeeld!!!!
Ik vind het een heel mooi stukje Birgit. Het verwoordt het gevoel wat leeft onder een heleboel mensen nu. Niet overdone, maar juist mooi door zijn eenvoud. Het gedichtje van Toon Hermans ontroerde mij en ik vond het heel toepasselijk. Teveel mensen gaan er nog steeds vanuit dat naasten wel weten dat je om hen geeft, zonder dat je dat laat merken. Totdat er een dag komt, dat ze er plots niet meer zijn…..
Heel mooi geschreven Birgit!
Sorry hoor, maar vindt het een zwak stukje. Beroep doen op emoties die er al zijn bij de lezers. Overdone dus.
En Toon Hermans’ gedichtje erbij halen vind ik al helemaal frustrerend: Je mag best met een knallende ruzie en zonder afkussen het huis uitgaan. In de grond van je hart weet je wel van elkaar hoeveel je van de ander houdt!
Sorry Birgit!